ΕΡΧΟΝΤΑΙ οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ

.."Έρχονται οι Αμερικάνοι"! Το άκουγε και για κάποιο λόγο αυτή η φράση τον προετοίμαζε για κάποιο πολύ σπουδαίο και ευχάριστο γεγονός, υπονοούσε πολλά γλύκα, παιχνίδια, απεριόριστο πλούτο στιγμές ξεγνοιασιάς κι ευχαρίστησης"!
..Και έτσι ήταν. Εκείνη την μέρα όλοι ήταν χαρούμενοι , οι Δεσποινίδες μας έντυναν με ολοκαίνουργια καθαρά ρούχα,λέγοντας αστεία και γελώντας έπειτα μας μάζεψαν στην τραπεζαρία την οποία είχαν προετοιμάσει με μεγάλες ζωγραφιές.¨Οι Αμερικάνοι μας μοίραζαν γλυκά και μας έπιαναν κουβέντα αφήνοντας παράξενους ήχους, ή μας βούταγαν βάζοντας μας στην αγκαλιά τους αστειευόμενοι μεταξύ τους. Ώμος όλο αυτό το πανηγύρι το συνόδευε από τη μεριά μας κάποιος δισταγμός, ήταν μεγάλοι, και είχαν απότομους τρόπους, κι αυτό επισφραγίστηκε με ένα λαμπρό κατούρημα του Δήγα στην αγάλια ενός ξανθού γίγαντα. Όταν ο τελευταίος τον σήκωσε με περίσσια στοργή γελώντας, ο Δήγας κατατρομαγμένος κατούρησε απάνω στο κάτασπρο πουκάμισο του.
..Κι αυτό ήταν το ποιο σπουδαίο γεγονός της ημέρας , γιατί το απόγευμα κατά το βράδυ ακολούθησαν άλλα...

...Και ξαφνικά τα φίδια έγιναν παιχνίδια

...Και ξαφνικά τα φίδια έγιναν παιχνίδια , πολλά παιχνίδια κάτω απ την μεγάλη στέρνα στο προαύλιο, όπου μαζευόμασταν κάθε που είχαμε επισκεπτήριο! Ότι ήτανε στέρνα το έμαθα μετά γιατί αυτό που έβλεπες ήταν ένα τσιμεντένιο πλάτωμα και γύρο του όμορφα μεγάλα πεύκα με ασβεστωμένους κορμούς.
.. Ακολουθώντας το σύνορο που το χώριζε απ το χώμα σκεπτόμενουν ότι αυτό έτσι στην μέση μόνο του κάτι έκρυβε από κάτω, ήδη κάποιος είχε σκάψει σε μια άκρια από περιέργεια, το είδα και αμέσως με ένα μυτερό ξύλο συνέχισα το έργο του προκατόχου μου . δεν πρόλαβα, μια απ τις Δεσποινίδες με τράβηξε απ το αυτί λέγοντας μου ότι εκεί κάτω είχε φίδια γιαυτό να μη σκάβω όπου νάνε σαν σκύλος !
..Λοιπόν είχε φίδια, πω πω κάτι φιδάρες να! ήλθαν στον ύπνο μου και κουλουριάζονταν το ένα με το άλλο μικρά μεγάλα και θεόρατα , κι εκεί που τα έβλεπα έντρομος απ την τρύπα , ξαφνικά με μιας όλα έγιναν παιχνίδια πολύχρωμα τρενάκια αυτοκίνητα, σβούρες , βόλοι, ακορντεόν κι ότι μπορούσε να βάλει ο νους μου ήταν εκεί ΄κάτω απ την μεγάλη στέρνα ! Αλήθεια, πλησίαζαν τα Χριστούγεννα !

ΝηπιαγωγείωνΚαλλιθέας1957

...Την άλλη μέρα δεν ρώτησε ούτε, είπε σε κανένα τίποτα , ποτέ δεν άνοιγε κουβέντα για αυτά όμως η σκέψη μέσα του, ήταν σε επιφυλακή ψάχνοντας να ακούσει ή να δει κάτι που θα βοηθούσε να λύση το μυστήριο. Έτσι σκεπτόταν τους λόγους της Κυρίας, που ήταν υπεύθυνη για την θρησκευτική τους καταρτίσει,
-"Οί συκιές, αυτά τα δέντρα είναι καταραμένα απ τον Χριστό. Γιαυτό κρεμάστηκε σε μια συκιά αυτός που τον πρόδωσε, και μάλιστα, για να ξέρετε τον έλεγαν Ιούδα"! Αυτά τα δέντρα ήταν φυτρωμένα πίσω ακριβώς απ τους καμπινέδες...-"Μην περνάτε την μέρα από εκεί και προ πάντων μην τα κοιτάτε το βράδυ όταν πηγαίνετε για ύπνο"!
.............
.Για τον Παλαμάκια ο θάλαμος ήταν περικυκλωμένος απ τον διάβολο , όλα τα κακά εκεί μέσα συνέβαιναν και για καιρό πήγαινε εκεί με σφιγμένη την καρδούλα του απτών φόβο. Οι συκιές πίσω, τα φαντάσματα μέσα, και στην είσοδο ακριβός στο προχόλ , μια τεράστια πρασινογάλαζη φιγούρα σαν μύξα κολλημένη πάνω στου ταβανιού την γωνιά, να κουνιέται απειλητικά κάθε που άνοιγε την πόρτα!
Τ η ήταν αυτό πάλη! Δεν ρωτούσε να μάθει , το είχε συνδυάσει με την Παναγία , κάτι σχετικό με το αλογάκι της, ένα πρασινωπό μυστήριο έντομο απ αυτά που παρατηρούσε από παλιά, πως, ενώ ήταν εντελώς ακούνητα 'άλλαζαν θέση!
Ντρέπονταν λοιπόν να μην ξέρει αυτός, γιατί αν δεν ξέρεις είσαι ένας βλάκας και μισός! 'Οχι δεν ήθελε κάτι τέτοιο! Προτιμούσε να μήνη με τον φόβο, κρατώντας των μέσα του μυστικά , αλώστε δεν είχε πεθάνει και κανείς απ αυτό.
Το μυστήριο κράτησε ως το τέλος του χειμώνα που Η κυρία Μαρίτσα με μια σκάλα, και μια σκούπα έκανε μια φρράπ! μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Παλαμάκια, και το εξαφάνισε!
..-"Μα τη είταν αυτό;" τη ρώτησε τότε -Μπα τίποτε, μια αράχνη!

Η κυρία Μαρίτσα

Η κα Μαρίτσα ήταν μια λίγο γεμάτη ήσυχη γυναίκα κάποιας ηλικίας ήταν πολύ ευγενική με τα παιδιά, η δουλεία της ήταν να διατηρεί καθαρό τον υπνοθάλαμο κι από ότι θυμάμαι δεν έμενε τα βράδια αλά κατά περίεργο τρόπο την έβλεπες να πηγαινοέρχεται νυχτιάτικα στον θάλαμο . Η δεν ήταν αυτή; Για τον παλαμάκια ήταν αυτή όπως τότε με την σκιά, έτσι και τώρα , το βράδυ αυτό που σηκώθηκε για την "ανάγκη" του, παραδόξως την είδε να κυκλοφορεί ανάμεσα στα κρεβάτια των παιδιών!
Κοντοστάθηκε να βεβαιωθεί μα εκείνη σαν να εξαφανίζονταν μες το σκοτάδι και να εμφανιζόταν πάλη σε άλλο κρεβάτι. Λόγο της επιτακτικής του "ανάγκης" μπήκε στα αποχωρητήρια και αφού κατέβασε το βρακί με την σκέψη μέσα του να τεστάρει τα γεγονότα, δεν πρόλαβε καλά καλά να ανακουφιστεί και επάνω στο παραθυράκι της τουαλέτας κάτι άρχισε να χτυπά με μανία το τζάμι. Πάγωσε και κοίταξε πάνω! ε όχι! όχι τώρα αυτό !
Μια φιγούρα με κέρατα, μορφάζοντας προσπαθούσε να μπει , να πέσει απάνω του να σπάσει το τζάμι.. μάρτυς του ο θεός! Έτρεξε ξέπνοος προς τα φώτα να τα ανάψει όλα να φύγει το κακό , όμως αδίκως, οι διακόπτες δεν υπάκουαν και τα φώτα άρχισαν να αναβοσβήνουν σαν τρελά από μόνα τους.. Κρατώντας τα βρακιά του μισοκατεβασμένα, έτρεξε και χώθηκε στο κρεβάτι του και κλείνοντας σφιχτά τα μάτια περίμενε τη άλλο θα γίνει!
.............................................................
.Όπως έχουμε γράψει ποτέ δεν είχε φοβηθεί κάτι φανταστικό και αγνώστω΄ πριν έρθει εδώ αλήτεβε όπου μπορούσαν να τον οδηγήσουν τα πόδια του και δεν φοβόταν τίποτα παρά μόνο κάποιους ανθρώπους που έτυχε να συναντά σε απόμερα μέρει, ευτυχώς ήταν δυνατός στο τρέξιμο, μα αυτό εδώ ήταν κάτι άλλο , να πας δηλαδή πού; πως να φύγει απ το μυαλό του που γέμιζε απ τους καθημερινούς λόγους για χριστούς Παναγίες και διαβόλους! Λες και όλοι εκεί μέσα συνωμοτούσαν για να μπάσου ν μες στην καρδούλα του των φόβο, έναν φόβο που δεν ήταν σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος που δεν είχε πόδια χέρια μα είχε πρόσωπο! Της προάλλες για παράδειγμα, βγαίνοντας απ την τραπεζαρία για να πάνε να κοιμηθούν , στον ΄θάλαμο, κάτι φώτα ακτινωτά εμφανίστηκαν στον σκοτεινό ουρανό ,σε τροχιά πάνω απ τα κτίρια.
-"Τρέξτε γρήγορα στα κρεβάτια σας μην πέσουν πάνω σας και σας κάψουν!" φώναξαν η δεσποινίδες που τους πρόσεχαν "Είναι της Παναγίας...! Εντάξει με τον διάβολο το είχε εμπεδώσει είναι να τρέμεις μα να φοβάσαι τώρα μην σε κάψει κι Παναγία;!
... Σαν να μην έφτανε αυτό το υπόλοιπο βράδυ πέρασε με ένα ξέφρενο τρεχαλητό στον διάδρομο που συγκοινωνούσαν οι πτέρυγες του θαλάμου, μα ο Παλαμάκιας κουκουλωμένος κρυφοκοιτάζοντας κατάλαβε ότι κάτω απ αυτά τα σεντόνια ήταν άνθρωποι , ήταν οι δεσποινίδες μ,α που να το πεις; φοβόταν και το "ξύλο"!
...με αποτέλεσμα το πρωί να βρεθούν να κοιμούνται μαζί σε ένα κρεβάτι τρία παιδιά απ τον φόβο τους και φυσικά δεν έλειψαν τα κατουρημένα σεντόνια, τα οποία μάζεψαν κρυφογελώντας οι δεσποινίδες.. Τη να γράψεις, μ' αυτά και μ' αυτά τέλος πέρασαν εκείνο τον χειμώνα

Όπως τα θυμάμε

... Νηπιαγωγείον Καλλιθέας 1957...Συνέχεια από κάτω (Β')
... Ένα βράδυ για κάποιο λόγο πήγε μονάχος του στον θάλαμο κι εκεί είδε μια σκιά να περνά επάνω στην μεγάλη τζαμαρία ήταν ανθρώπινη και τεράστια τόσο που έφτανε μέχρις το ταβάνι. πανικόβλητος κοίταξέ τα φώτα κι έπειτα πίσω του, και ξανά την σκιά που λες και τον είδε να την κοιτά, με δυο δρασκελιές εξαφανίστηκε κατά μήκος του τοίχου!

.. Έμμηνε να κοιτά τις λάμπες, κρεμασμένες ακούνητες φώτιζαν καθαρά τον υπνοθάλαμο. Έξω ήταν απολυτό σκοτάδι , έσπαγε το κεφάλι του να καταλάβη από που προερχόταν που ήταν η πηγή της ύπαρξής της ο μόνος άνθρωπος που συνάντησε μπαίνοντας ήταν η κ, Μαρίτσα και το αινιγματικό της χαμόγελο πού άφησε φεύγοντας.
..Τη να πεις ήταν τόσο γλυκιά και καλοσυνάτη που για κανένα λόγο δεν μπορούσες να σκεφτείς για αυτήν κάτι κακό...

Η ΣΥΝΑΝΤΙΣΗ
..................................

νηπιαγωγείον Καλλιθέας 1957

........................Ο ΔΙΆΒΟΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ Επισκέψεις ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΆΤΩΝ...........................

..Ο Παλαμάκιας το είχε καταλάβει. Ο "από του πονηρού" ήταν ο Διάβολος.
H κυρία, που τους έκανε κήρυγμα μια φορά την βδομάδα στο νηπιαγωγείο, αναφερόταν τώρα, στον "οξαποδώ" μα αυτός δεν άκουγε, παρά με τον νου του να ταξιδεύει κοιτούσε τρομαγμένος την σόμπα.
Ποτέ δεν μπορούσε να παρακολουθεί μέχρι τέλος ότι τους έλεγαν, άρπαζε ο νους του μια λέξη ή μια φράση κι έφευγε ταξιδεύοντας
..Κοίταζε λιπών την σόμπα με τρόμο. "Αυτός ο μαυρισμένος όγκος με κάτι μικρά τζάμια σαν μάτια κόκκινα, κατέληγε σε κάτι πόδια με νύχια ΄έτοιμα να τον αρπάξουν.
Ψηλό ίσα με το μπόι του, με εκείνο το μπουρί σαν μαύρο χέρι να βγαίνει από πίσω, αυτό το πράγμα μπορούσε να τον βάλει κάτω και να τον λιώσει"..

..._"Παιδάκια μου, ο έξαποδώ , ο διάβολος δηλαδή, μπαίνει μέσα στους ανθρώπους μεταμορφωμένος και παίρνει τις ψυχές τους αλλάζοντάς σχήμα, δηλαδή πρόσωπο"...
Τον διέκοψε η φωνή της Κυρίας.

.."Ο Διάβολος μπορεί να είναι αυτή η σόμπα, συνέχισε η σκέψη μέσα του,
και ίσως να είχε μπει μέσα σ' αυτήν την Κυρία, όμως μπορεί νάνε κι ο γέρος που σε εκείνο το τραγούδι αντάμωσαν τα παλικάρια απ την Λιβαδειά! Μα που βρέθηκε αυτός ο διάβολος! Τόσα χρόνια στους δρόμους, δεν είχε δει ούτε ακούσει τίποτε για αυτόν και τώρα εδώ μέσα όλο γι αυτόν μιλούσαν' διάβολος πάνω διάβολος κάτω... "

..-"Γονατίστε είπα"! η τσιριχτή φωνή της Κυρίας ΄έκοψε με μιας την περισυλλογή του. Είχε τελειώσει τον λόγο της, και τώρα ήταν η ώρα της προσευχής. ήδη τα υπόλοιπα παιδιά ήταν κάτω κι αυτός είχε μείνει όρθιος, με τα μάτια ορθάνοιχτα καρφωμένα στην σόμπα,

..-όλα τα παιδάκια γονατιστά! Έτσι μπράβο, σταυρωτά τα χεράκια σκυφτό το κεφάλι,. μπράβο! Τώρα όλοι μαζί να πούμε την προσευχή μας"!

.."Πάτερ ημών.." Τα τετράγωνα μάτια της σόμπας τώρα ήταν σαν στόμα κόκκινο με μαύρα δόντια, "ο εν τις ουρανής".
¨..Είχαν γονατίσει μπροστά στον διάβολο!
...................................................................................

συνέχεια...
Όλα τα περίεργα και παράξενα τα ζούσε εκεί μέσα, και δεν ήταν μονάχα στην φαντασία του αυτά, γιατί και τ άλλα παιδιά, συμφωνούσαν στα περισσότερα. Όπως π.χ.αυτά που συνέβησαν εκείνο το βράδυ.

Μόλις είχαν σβησει τα φώτα, την συνηθισμένη ώρα,στον ηπνοθάλαμο ένας θόρυβος ξεκίνησε σιγά κι ολοένα δυνάμωνε, ο παλαμάκιας των εντόπισε αμέσως , ήταν απ τα παντζούρια, ήταν όμως τόσο ανατριχιαστικός που απ την τρομάρα του τυλίχτηκε σφιχτά στα σκεπάσματα, περιμένοντας τη ΆΛΛΟ θα γίνει!
..-"Γαμώ τον κώλο σου με τα λουλούδια"! ακούστηκε η φωνή του Σκονιά απ το διπλανό κρεβάτι ,αυτός ευτυχώς δεν φοβόταν τίποτα, άλλα είχε μια "γλώσσα", χειρότερη απ την δικά του. Όχι ότι ο ίδιος δεν έβριζε, μα ο Σκονιάς ήταν άλλο πράμα.
Ο τελευταίος συνέχιζε εν το μεταξύ να περιλούζει δυνατά, με τα χειρότερα κοσμητικά επίθετα προς την μεριά του θορύβου. ο Παλαμάκιας ξεθαρρεύοντας τότε άρχισε με την σειρά του κι αυτός, να τον σιγοντάρει. κι όπως συμβαίνει σε τέτοιες καταστάσεις ακολούθησαν ο ένας με τον άλλον και τα υπόλοιπα παιδιά. Μερικά μάλιστα άρχισαν να πετάνε προς τα κει μαξιλάρια ,παπούτσια η ότι άλω έβρισκαν βρίζοντας και τσιρίζοντας πανικόβλητα σόλο τον θάλαμο, κι ο θόρυβος απ έξω να μην σταματάει!
Τη νύχτα αξέχαστη κι αυτή.
...

Την επομένη μερικά παιδιά μαζεμένα έξω απ την τραπεζαρία συζητούσαν τα χθεσινοβραδινά. Ο Λούπας, έλεγε, ότι η Λιολιό ήταν αυτή που έκανε την φασαρία, η Λιολιό ήταν η βοηθός της μαγείρισσας
-"Όχι η Λιολιό" απάντησε ο Σκονιάς "η Λιολιό είναι χαζή"!
-"Ναι" συμφώνησε ο Τσιμπούρας αυτή είναι καλή Η μαγείρισσα το έκανε...
-"Η μαγείρισσα δεν μένει εδώ ρε"! αντείπε ο Σκονιάς
-"Η μαγείρισσα" συνέχισε σε έντονο τόνο ο άλλος, " η χοντρή που βουτάει τα χέρια της μέσα στο λάδι του φαγητού μας και πασαλείβει την μούρη της μ αυτά για νάνε όμορφη"...
..."Είχαν δίκιο γιατί η Λιολιό και να ήθελε δεν θα μπορούσε να πει σε κανέναν τη τραβούσε απ αυτήν κακιά γυναίκα. Ήταν κωφάλαλη! Πολλές φορές έβλεπε να φέρνεται με άσκημο τρόπο η μαγείρισσα στην Λιολιο ο Παλαμακιας, μια μέρα μάλιστα την είδε να την τραβάει σαν σκυλί δεμένη και να την χτυπά .
Ίσως χθες να τόλμησε να της αντισταθεί και η φουκαριάρα η Λιολιο να το πλήρωσε δεμένη απ τον λαιμό ολόκληρη νύχτα, και μάλλον, συνέχισε να συμπεράνει η σκέψη μέσα του, η Λιολιό, ηταν και μην μπορώντας να μιλήσει έσερνε ένα ξύλο στα παντζούρια ζητώντας βοήθεια,. Η Λιοιλιό ήταν! Μα δεν ήθελε να πει ο Παλαμάκιας αυτήν την άποψη σε κανένα.
Την αγαπούσε και την λυπόταν όπως τα περισσότερα παιδιά εκεί μέσα, παρόλο που την πείραζαν πότε πότε . Μια φορά που την είχε ακούσει να βγάζει αυτές τις άναρθρες κραυγές προσπαθώντας να του μιλήσει ο Παλαμάκιας σκέφθηκε μήπως είχε των διάβολο μέσα της, μα σαν συνάντησε τα εκφραστικά της μάτια άλλαξε αμέσως γνώμη αισθανόμενος ντροπή για την σκέψη του.!
..-"Φάγανε το φαγάκι τους τα χρυσούλια μου"; Η μαγείρισσα! Η ΜΑΓΕΊΡΙΣΣΑ ήταν μπροστά του οι υπόλοιποι που την είδαν ν άρχεται έφυγαν με τρόπο αφήνοντας των μόν, εκεί μπροστά της, να την κοιτά σαν χαμένος! Σ αυτό το χοντρό λαδωμένο κεφάλι είχε ανακάλυψη επί τέλους τον Διάβολο!
..Η μαγείρισσα τον κοίταξε ευχαριστημένη, μάλλον γιατί δεν το βαλε μαζί με τους άλλους στα πόδια, και σέρνοντας την χερούκλα τις πάνω στο κεφάλι του (τον χάιδεψε) κι απομακρύνθηκε ικανοποιημένη.
Κοιτώντας όλον αυτόν τον όγκο να μακραίνει με το κουρασμένο απ τα χρόνια βήμα, ο Παλαμάκιας λυπήθηκε. Είχε η δεν είχε τον διάβολο μέσα της; Και άντε πες ότι τον είχε, μπορούσε να μιλά και να χαϊδεύει τόσο τρυφερά και να έχει αυτό το χάλι!
Δεν ήταν καθόλου σίγουρος, τώρα η σκέψεις μέσα του άλλαξαν πάλη.
Νέα συμπεράσματα των οδηγούσαν στην Κυρία Μαρίτσα την καθαρίστρια. πολύ πιθανών να ήταν μέσα σ αυτήν ο Διάβολος, παρ όλη την εξωτερικός καλοσυνάτη εμφάνιση της. και θα σας εξηγήσω παρακάτω γιατί...
...