Δημητρούλα Μόραλη

..................................(Αναπαράσταση μέρους τοίχου όπως ήταν εσωτερικός, το σπιτάκι της Δημητρούλας όταν ζούσε στην παλιά κοκκινιά.)
..Η Δημητρούλα στεφανώθηκε τον τον Μόραλη που ήταν από ένα προάστιο της Καππαδοκίας το Έγενίτιο η Γενίκιο δεν θυμάμαι ακριβός το όνομα αυτήν την στιγμή, πάντως Θρακιώτης στην καταγωγή και όταν ΄ήρθε ο καιρός να φύγουν φορτώθηκε τα ρουχαλάκια της Αργυρός της κόρης της, του Τάσου της Κατίνας και του Γιάννη των παιδιών του Δημητρό.
..Το ταξίδι ήταν εφιαλτικό κι ΄όχι μόνο για τους νιόπαντρους, οι ποιο πολλοί έφευγαν με όλο το νοικοκυριό τους σχεδόν, -Πάρε κείνες τις εικόνες πάρε εκείνα τα πιάτα, και το σερβάν εδώ θα τα αφήσουμε, έφταναν στο λιμάνι κακήν κακός, φορτωμένοι μπόγους, άλλοι σε κάρα άλλοι σε ζά με αποτέλεσμα τα περισσότερα απ τα πραγματά τους να τ' αφήνουν στην προβλήτα, διότι οι Εγγλέζοι επέτρεπαν τα άκρος απαραίτητα μοναχά, να περνάν μες στα καράβια.

..Έπειτα τρικυμίες απολεσθέντα αντικείμενα, πνιγμοί χαμοί, ήρθαν στον Πειραιά σα κυνηγημένα σκυλιά , ρακένδυτοι πεινασμένοι στραπατσαρισμένοι γενικά μα ευτυχώς ζωντανοί!

..Το Μοραλέϊκο εγκαταστάθηκε στην Παλιά Κοκκινιά , κι όταν γράφω εγκαταστάθηκε, μην πάει ο νους σας ότι παίρναν σβάρνα την συνοικία βρίσκανε κάποιο βολικό σπίτι, ρωτούσαν πόσα, τους λέγαν τόσα και έμεναν. Ά Όχι τέτοια κατ αρχήν δεν υπήρχε σπίτι. Το Κράτος, ...Κράτος, γενικά πράματα, επί κυβέρνησης Βενιζέλου , να και τα ιδικά, εκτως από σκηνές, είχε κατασκεύαση άπειρα καλύβια , παράγκες δηλαδή ξύλινες με λαμαρίνες για σκεπή κολλημένες η μια δίπλα στην άλλη, σε μια τεράστια αλάνα που τώρα είναι η συνοικία του Αγίου Σωτήρα.
..Σε μια από δαύτες έστρωσαν ότι είχαν καταφέρει να σώσουν και βολεύτηκαν δυο νομάτοι με τέσσερα παιδιά προσπαθώντας πρώτα απ όλα να συνέλθουν κι έπειτα αφού σταθούν στα πόδια τους να οργανώσουν την καινούργια τους ζωή.
..Κι όλοι τους έκαμαν το ίδιο ώσπου άρχισαν να εμφανίζονται τα επαγγέλματα, ρολογάδες, τσαγκάρηδες, φουρναρέοι, ασπριζτίδες, περιβολάρηδες, μηχανικοί, γαλατάδες, πάρε εσύ αυτό δόμου εμένα εκείνο...! Να κάτι αγορές γης με τα σωμένα χρυσά πεντόλιρα, διαχωρίστηκαν οι περιοχές, τα περβόλια, φάνηκαν και τα πρώτα μεγάλα σπίτια, ξεχώρισαν οι ικανοί άνθρωποι , σε δουλευτές, εμπόρους και κτηματίες, οργανώθηκε ο συνοικισμός,
μεγάλωσαν και τα παιδιά μπήκε, που λένε, το νερό στο αυλάκι!

..Το πως τα έβγαλαν πέρα ο Δημητρός με την Δημητρούλα δεν έμαθα , αυτό που ξέρω καλά είναι ότι κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ακίνητη περιουσία εξαργυρώνοντας τα πεντόλιρα και να την χάσουν ολόκληρη σχεδόν στην κατοχή.
Εγώ την Δημητρούλα την γνώρισα μονάχη της, ήταν γιαγιά δικιά μου και της μάνας μου της Ευαγγελίας, και μόνο όταν όταν έφυγε απ αυτόν τον μάταιο κόσμο πλήρεις ημερών 109 χρονών την ηλικία, γνώρισα τα παιδιά του Δημητρού, που είχαν έρθει να την αποχαιρετήσουν, όπου διέκρινα ανθρώπους όμορφους ευγενικούς και μορφωμένους
Αυτά..
..