ΟΙ ΟΡΦΙΚΟΙ

Η Ορφική εσχατολογία (περίληψή)
Ο Ορφισμός ήταν μια μυστηριακή θρησκεία με πίστη στο επέκεινα. Πίστευε ότι η ανθρώπινη φυλή συνδυάζει μια γήινη (Τιτάνια) καταγωγή που εκφράζεται με το σώμα και μιά ουράνια (Διονυσιακή) που εκδηλώνεται με την ύπαρξη της ψυχής που μετέχει της Θείας Ουσίας.
... Για τους Ορφικούς το ανθρώπινο σώμα δεν ήταν τίποτε άλλο από τον τόπο φυλάκισης ενός θεού, ο οποίος και μπορούσε να απελευθερωθεί μόνο με τη λύση αυτού του δεσμού μέσω της δοκιμασίας του Θανάτου.
Ο βίος ήταν τιμωρία, κοιλάδα κλαυθμών και οδυρμών και τόπος μετανοίας. Είχε σαν αιτία αποκλειστικά τις προηγούμενες αμαρτίες στις οπίες είχε περιπέσει η ψυχή.
Στην οδό για τη σωτηρία μπορούσε να βοηθηθεί κανείς με αγνισμούς, λύσεις και μυήσεις.
Ο μυημένος έπρεπε να διάγει μετά τη μύηση του βίο αγνό, να απέχει από τη βρώση κρεάτων και ΄άλλων βαρυμένων τροφών (κουκιά αυγά κλπ), να μη κάνει χρήση μάλλινων υφασμάτων και να μετέχει ενεργά στις τελετές για να καταστεί μέσω του θανάτου, αθάνατος, ελεύθερος και ανόλεθρος.
Ο,τι γήινο χαρακτηριζόταν έτσι ακάθαρτο και η ψυχή μετά από κάθε τέτοια επιμιξία της βάραινε περισσότερο κι έπρεπε να υποστεί πια ανάλογες ποινές για να εξαγνισθεί.
Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Ορφικοί συνόδευαν τους νεκρούς με ιαχές χαράς και υποδέχονταν με θρήνους τα νεογέννητα.
(συνέχεια)
Nikolai Berdyaev
(The Divine and the human, Blew, London 1949)
Έτσι για να απαλλαγεί κανείς από αυτό το φαύλο κύκλο των γεννήσεων και των θανάτων ήταν αναγκαία μια αντίστροφη πορεία, η καθαρτήρια διαδικασία της ψυχής. Αυτή ήταν κατορθωτή μόνο με τη μύηση σα Ορφικά Μυστήρια.
Αλλά έπρεπε ο Μύστης μετά το θάνατό του να αποδείξει ότι είναι "καθαρός".
Η δοκιμασία γινόταν μπροστά στις Πύλες του Αδη, όπου ο νεκρός έπρεπε να προφέρει ορθά και καθαρά τόν "τύπο" της κάθαρσης, που προερχόταν από το πιο απόκρυφο μέρος της μυησής του.
Ο Τύπος αυτός ήταν μια μυστική φράση που απαγορευόταν να ανακοινωθεί εν ζωή.
Ήταν έτσι στην ουσία ένα σύνθημα διελεύσεως ικανό να παραβιάσει τις Πύλες του Θανάτου. Το σύνθημα αυτό μάλιστα για μεγαλύτερη ασφάλεια το τοποθετούσαν με ορισμένες τελετές οι άλλοι μύστες πάνω στο σώμα του νεκρού.
(-Τίς δ΄έσι; Πω δ΄έσι; Γας υιός ήμι και ωρανώ αστερόεντος)
Για πρώτηφορά εδώ παρατηρούμε μια εντολή εγρήγορσης και ενεργητικής στάσης της ψυχής "ΜΕΤΆ ΘΆΝΑΤΟΝ", όμοια μ΄αυτή των Αρχαίων Αιγυπτίων.
Ο μύστης έβλεπε έτσι και κατά την ώρα του θανάτου του πέρα απ΄αυτόν και συγκέντρωνε τη θεληση του στη δυνατότητα ελέγχου και καθοδήγησης της επόμενης φάσης της ύπαρξής του, σε μια δηλαδή συνειδητή και υπεύθυνη πορεία και μετά θάνατον.
..Αυτή ακριβώς η οδηγία μοιάζει ποιοτικά αφάνταστα με τις οδηγίες της Θιβετιανής Βίβλου των Νεκρών.
Padma Sambhava Η Θιβετιανη Βίβλος των Νεκρών εκδώσεις "εσοπτρον"
Εισαγωγή ,Μετάφραση, Σχόλια: Ευστάθιος Λιακόπουλος.
...Τέλος οι Ορφικοί, κατόρθωσαν να χρωματίσουν, να ζωογονήσουν κυριολεκτικά τον άχρωμο και σκιώδη κόσμο του Άδη και να προσφέρουν μια προσωπική πλέον στάση στους Αρχαίους Έλληνες, τόσο απέναντι στη ζωή όσο και απέναντι στο θάνατο.

..Γιατί πέρα από τον κόσμο των Μυστών, ερέθισαν με προσδοκίες και ελπίδα τον καθημερινό βίο των θνητών. Η επιβεβαίωση της γοητείας που ασκεί η μουσική με την οποία ο Ορφέας πέτυχε να συγκινήσει την Περσεφόνη και να κάνει να αναλυθούν σε δάκρυα
ακόμα και οι Ερινύες και που του επέτρεψε να αποσπάσει (έστω προσωρινά) την Ευριδίκη από τον Άδη, δημιούργησε κατεργασίες ευεργετικές στη λαϊκή κυρίως συνείδηση. ...