ΤΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΌΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΗΣ;;;

ΤΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΌΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΗΣ;;;
Εγώ ήθελα να γίνω καπετάνιος! Τώρα πως μου κώλυσε αυτή η επιθυμία στο κεφάλι, ούτε που ξέρω. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι αισθανόμουν μια βαθιά δικαίωση κάθε που η φαντασία μου με πήγαινε σε έναν γενναίο πνιγμό μαζί με ένα ολάκερο καράβι .Κάπου θα μου κόλλησε αυτό και έκανε την φαντασία μου να οργιάζει, πάντα με ηρωικό τρόπο. Ειλικρινά δεν ξέρω τη να πω! Όμως μπορώ να γράψω, πράγμα που γίνεται τώρα.
Ένα απ τα μεγάλα κοινωνικά παραστρατήματα ανά τον κόσμο, στην πaiδeία είναι η παρότρυνση και το σιγοντάρισμα στην φανταστική ακόμα αυτή ερώτηση, των παιδιών, για το τη θα γίνουν όταν μεγαλώσουν.
Αυτό που χρειάζεται κάθε κοινωνία είναι να επιθυμούν να μάθουν πρώτα τη είναι , και όχι τη θα γίνουν μετά!
Αυτός ο αυτοματισμός της επιλογής μέσα απ τα φαινόμενα εμποδίζει τα νοήμονα όντα να διακρίνουν το περιβάλλον όπου κινείτε η ψυχή τους!
Και δεδομένου ότι αυτή συγγενεύει με τα συναισθήματα και τις αισθήσεις, πλανάτε, ενώ θα έπρεπε να είναι στο κέντρο των αναρωτήσεων.
Όταν αναρωτηθεί γιαυτό η για εκείνο και επιλέξει αυτόματα αποφασίζει το περιχαρακώνομαι και τον εγκλεισμό του σε κάτι που ενώ φαίνεται ακούνητο – Θέλω να γίνω καπετάνιος- και αποδείξιμο απ τα βιβλία και της εικόνες, εντούτοις δεν έχει υπόσταση παρά μόνο μέσα στην φαντασία του. Διότι η εικόνα δεν έχει σπλάχνα, δεν έχει οσμή ούτε λόγο, και οτιδήποτε γύρο απ αυτήν την επιθυμία είναι μια άνευ όρων πλάνη!
Από μικρά παιδιά παραδινόμαστε στο έλεος ενός ψεύτικου κόσμου δημιουργώντας το λιγότερο μια σχιζοφρενική κοινωνία.
Εν ολίγοις δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ το να θέλεις να γίνεις κάτι. Γιατί έτσι έχεις απόκλισή κάθε σκέψη, κάθε προσπάθεια για να μάθεις τη είσαι, ενώ αυτομάτως, έχεις αποφασίσει,  ότι δεν είσαι.
Και ενώ η θρησκείες μας πληροφορούν ότι είμαστε παιδιά του θεού, δεν μας φτάνει. Όμως αυτά τα ζητήματα που θα έπρεπε να είχαν την υψηλότερη θέση στα σχολειά , έχουν παραγκωνιστεί ως άχρηστα και αναχρονικά χαρακτηριζόμενα το λιγότερο ως γελοία.
Γιαυτό ο άνθρωπος έχει ταυτιστεί με το τη έχει, γιατί στις κοινωνίες αν έχεις τότε είσαι κάτι.
Κι αυτή η σπουδαιότητα που παίρνουν οι τίτλοι βρίσκεται στο γεγονός της αποδοχής από τη μια ότι είμαστε ένα τίποτα , και και σε έναν ατέρμονο αγώνα να γίνουμε και να διατηρήσουμε αυτό που θα γίνουμε!.
Δεν ξεκινάμε απ το τη είμαστε διότι αυτό πρέπει να βεβαιωθεί και να απόκτηση εγκυρότητα από τα υπόλοιπα μέλη τις εκάστοτε κοινωνίας.
Και νιώστε την αγωνία που παίρνει χώρα βαθιά μέσα σας, όταν διαρκώς αρνείστε αυτό που είδη ήστε απτής αρχές του χρόνου.
Κατά την διάρκεια της ωριμότητας σταδιακά ανακαλύπτεται, μέσα μας, η ρίζα του αληθινού χαρακτήρα και έως τότε έχοντας ατοεπιβεβαιοθή ως ο τάδε η ο δείνα, αρχίζουμε να υποκρινόμαστε σε μας τους ίδιους, και στους υπόλοιπους. Και με την πάροδο του χρόνου, έχοντας θεσπιστεί ως αυτονόητο, αυτό το θέατρο, υποχρεώνουμε να το παίζουν και τα παιδιά μας , έστω εν αγνοία μας.
...συνεχειζεται