EBGA KAI MILA

Δεν πιάνουμε τον παλμό δεν μας αγγίζουν τα μηνύματα.

Στις πλατείες, οπου τα λάστιχα έγλειφαν γυαλίζοντας καθημερνά την πίσσα καθημερνά την άσφαλτο. φύτρωσαν άνθρωποι κάθε λογιών άλλοι ορθοί και άλλοι καθισμένη .

Συζητώντας, τρώγοντας, φωνάζοντας και τραγουδώντας.

Και στα απόμερα άλλοι με απορία στα πρόσωπα ...και μια κρυφή χαρά ...πάλλει μαζί ... Είναι αλήθεια αυτό που μοναχά οι σεισμοί κατάφερναν... να μας ενώσουν, έγινε σε μιά στιγμή οταν πια εξαντλήθηκαν τα αποθέματα των υποσχέσεων, οταν πια οι απαρχαιωμένοι αγκιτάτορες, τα φανταχτερά γράμματα των κωμάτων οι τα γκρουπούσκουλα των μεμονωμένων για μια εδική τους εξουσία μαζεύτηκαν στις γωνιές και έγιναν ενα με τους σορούς των σκουπιδιών, μιας πολλά υποσχόμενης ... κοινωνίας.

Και συ δεν βγαίνεις να μιλήσεις

Και συ κρύβεσαι πίσω απτής επιστολές και τα μνημόνια, τα νέα όπλα και τις στολές, των πληρωμένων δολοφόνων.

Δεν κοντάς να βγεις να φας το γιαούρτη σου μα θαρρετά να πεις ¨ΑΚΟΥΣΩΝ ΜΕΝ ΠΑΤΑΞΩΝ ΔΕ”

Σκιάζεσαι ΝΑ ΜΠΕΊΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΎΚΛΟΥ

-Ποιος κυβερνά αυτών τον τόπο;

Ποιοι είναι αυτοί που χρέωσαν μια κοινωνία, έναν λαό που βάστα νωπούς ακόμα στην μνήμη, τους νεκρούς του;;;

Ποιος τολμά να χρεώσει κάποιων που ο πατέρας σκοτώθηκε για να ζήσει λεύτερα, αυτός και τα παιδιά του;;

Μην κρύβεσαι , μα έξω απ αίθουσες τις υποκρισίας των ψεύτικων ανθρώπων τώρα να βγεις, και στην πλατεία με όσους ξύπνησαν μήλα .

Αυτοί που είναι στις πλατείες ειναι οι τελευταίοι άνθρωποι οτι μας έμεινε σαν σκέψη σαν πολιτισμός...

Δεν θα σε γλείψουν για ένα κομμάτι κόκαλο

Δεν θα σε προδώσουν για ενα ενα εξοχικό η μια Πόρσε

Μα θα σε ακούσουν σαν άνθρωπο, γυμνό απο τίτλους ..σαν άνθρωπο .

Αυτούς μην τους φοβάσαι, είναι οτι σου απόμεινε σ αυτόν τον κόσμο, αυτους έχεις, με αυτούς θα γίνεις άνθρωπος, ξανά, μες στους ανθρώπους!