Νικο ! φιλε και δασκαλε "τα λεμε"

Χάνονται η χανόμαστε?
Σε όλους έχει συμβεί και θα συνεχίζει να συμβαίνει
Γνωστούς, συγγενείς φίλους, που ποτέ πια δεν θα ξανανταμώσουμε,
όλοι με την σειρά μας παίρνουμε γεύση απ αυτήν
την ιστορία. Το αμετάκλητο γεγονός του θανάτου,μας βυθίζει άλλους σε μια θλίψη βουβή
και άλλους σε έναν αβάσταχτο πόνο. Έτσι κι εγώ έμμηνα μετέωρος όταν δέχθηκα σαν ένα άξαφνο χαστούκι την είδηση, ότι έφυγε, πέθανε, ένας πολύ κοντινός μου φίλος!
Ένας φίλος μου πέθανε και εγώ δεν μπόρεσα να κάνω τίποτε για να των βοηθήσω !
Ανήμπορος βρέθηκα μπροστά στην εικόνα του , στο γέλιο του , στην ευχάριστη συναναστροφή, στην συνομιλία του.
Και αδυνατώντας να δεχθώ ότι αυτός χάθηκε για πάντα, χάθηκα ποιο βαθιά στο καβούκι μου.
Όλα μου φάνηκαν μάταια οι τελετές και τα συναφή, και δεν πήγα καν να τον χαιρετήσω, για τελευταία φόρα!
\Αυτόν τον άνθρωπο θέλω να τον θυμούμαι ελεύθερο
Θέλω να τον θυμούμαι όρθιο
ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΏ ΈΣΤΩ ΚΙ ΑΠΌ ΜΑΚΡΙΆ ΜΑΖΊ ΤΟΥ

...............................................
-Τίς δ'έσι? Πω δ'έσι ?
-Γας υιός ήμι και ωρανώ αστερόεντος
(-Ποίος είσαι και από πού έρχεσαι?
-Είμαι τέκνο της γής και του έναστρου Ουρανού!)
ΟΙ ΟΡΦΙΚΟΙ